Built with Berta.me

  1. Fran Hoebergen, De vele mogelijke gezichten van een spontane ontmoeting tussen twee vreemden onderweg, 2018.

    .

    .

    .

    Hoi Mens.

    Als bijdrage aan KRÅ (talentontwikkelingsproject voor jonge beeldende en literaire kunst) schrijf ik in de column Hoi Mens over de sublimiteit van het individu, zullen regelmatig experimenten van mijn hand verschijnen. Deze korte verhalen bestaan veelal uit toevallige ontmoetingen op straat.

    .

    4 mei 2019

    Kapsels

    Wat doe je!?
    Mijn werk, hoezo?
    Nee, wat-doe-je?
    Wat-be-doel-je?
    Wat-doe-je-zo-al?
    Oh…
    Ja…
    Ik maak dingen.
    Oh, dat dacht ik al
    Hoezo?
    Zo zie je er uit.
    Ah…
    Ik maak ook dingen.
    Oh ja, we hebben hetzelfde kapsel.

    .

    22 maart 2019

    Blokken

    Hadden van die microvezels
    Gele tien stuks
    En tien blauwe
    Uit de folder
    Hadden van die kortingszegels
    Van die wasblokken
    Met zo een bolletje
    Uit het reclameblok
    Hadden gezegd dat ging regenen
    En die nieuwe machine
    Heeft ook droogfunctie
    Zit denk ik kalk in
    Kalk ja
    Ja dat is kalk
    Heb dat ook weleens
    Denk dat dat kalk is
    Zit in het water he
    Kalk
    Van de mergel
    Ja de mergel ja
    Mergel is ook kalk he
    Kalk ja
    Zit dan zo een waas op
    Maar met die microvezel
    Die blauwe
    Beetje vegen
    Hij had er een gebroken
    Moet ie nieuwe kopen zei ik
    Daar hebben ze half dozijn
    Nog geen vijf euro
    Dozijn is twaalf
    Ja is twaalf
    Dat is zes he
    Half dozijn is zes ja
    Nog geen euro
    Niet veel
    Dinsdag even kijken
    Voordat ie van school komt
    Meteen die blokjes halen
    Maakt veel geluid
    Die machine
    Misschien niet waterpas
    Wij hebben geen waterpas
    Heb jij waterpas?
    Hij heeft waterpas
    Jij had toch waterpas?
    Jazeker heb ik waterpas
    Heb jij geen waterpas dan?
    Is handig hoor
    Waterpas
    Ja heel handig
    Die van ons staat nu recht
    Zit zo een belletje in
    Kun je zo recht zetten
    Is toch mooi he
    Goed gevonden ja
    Heel handig
    Stond eerst scheef
    Maar nu recht
    Laat hem dat nou doen
    Heeft dat zo gedaan
    Ja maar ik kan dat ook
    Ja maar hij vindt dat niet erg
    Ja maar ik haal wel zelf waterpas
    Zo gedaan
    Ja maar hij heeft er een
    Heeft dat zo gedaan
    Ja maar dat is lastig
    Nee joh
    Nee doe het zelf
    Hij doet dat zelf
    Hij is ook handig hoor
    Ja maar hij heeft die dag toch niks
    Nee ik heb dan niks nee
    Ja maar jij moet ook af en toe rusten
    Hahaha
    Doen we daarna een pils
    Oke dan hahaha
    Oke hahaha
    Hahaha
    …

    .

    22 februari 2019

    Van buiten leek het net een restaurant.

    Achterin zitten we in kil blauw licht aan een tafel van Trespa. 
    Parallel aan een grijze muur, naast de nooduitgang. 
    Om ons heen probleemgezinnen en pubers in confectiekleding. 
    Er speelt repetitieve funky muzak waar je hart sneller van gaat kloppen, 
    maar niet op een aangename manier. 
    2 maal de superspicy-halloumi-portabello-wrap asjeblieft. 
    We will take your order at the counter, sir. 
    We ontvingen een opgerold stuk echt leder. 
    In zijn holte lag een platgereden pad te rusten op een bedje van doorgelopen kinderteenslipper, 
    onder een dekentje van één blad sla en overgoten met een mengeling van ketchup en soldeervloeistof. 
    Serveerster met hoog cosmetisch gehalte heeft mij in het vizier. 
    Mijn gezicht staat als een botsauto, klaar voor de confrontatie. 
    Met haar borst vooruit en haar borsten vooruit komt ze op me af. 
    Hi there! How ya doin’!? How’s da food!? 
    Ik vertel haar over de rioolpijp op ons bord. 
    Zij knijp in haar boezem en zegt duizendmaal kreunend sorry. 
    Dan maar een gratis prikdrankje. 
    Ze nodigt mij uit om terug te komen. 
    Ik wijs haar af en ze loopt bijna huilend weg. 
    Mijn vriendin merkt op dat de serveerster mij wel zag zitten. 
    Toch had ik liever mijn geld terug.

    .

    8 januari 2019

    Een vrij man.

    Ik fiets langzaam
    Met mijn posttas
    Voorbij de vuilruimer,
    Die in dat oranje hesje.
    Hij verzamelt het vuil
    Uit de berm
    Naast het fietspad
    En brengt dit samen
    In zijn rolcontainer.
    Het is warm,
    Het is zomer.
    ‘Ik ben vrij!’
    Heeft hij het tegen mij?
    ‘Wat zei jij?’
    Ik houd mijn vaart in.
    ‘Mijn baas belde net,
    Ik mag zo stoppen,
    Ik ben zo vrij.’
    Leuk.
    ‘Oke, Geniet ervan!’
    Ik moet lachen.

    .

    29 oktober 2018

    Woonboten

    Die man is met de noorderzon vertrokken
    maar als hij terug komt is ie de mijne
    als ik hem zie moet hij oppassen
    hij heeft hele grote schulden
    niet alleen bij de belasting maar bij iedereen in de straat
    ze hebben hem allemaal proberen te helpen
    en nu is hij gevlucht het land uit denk ik
    ik krijg hem wel hoor
    ongetwijfeld
    ik heb zo mijn manieren

    *Commandeert een getinte jongen die de aanhangwagen onhandig aan zijn werkbus probeert vast te koppelen.*

    ik leer hem Nederlands
    ik leer hem werken
    ik leer hem normen en waarden
    die jongens komen hier en hebben geen respect
    ze zijn asociaal en lui
    ik ben ook niet van hier maar heb me hier aangepast
    ik hou van dit land
    dit is een goed land
    dit is mijn thuis
    ik spreek goed Nederlands
    dat heb ik zelf geleerd
    hard werken is belangrijk

    *Leraar tegen leerling* “Wens die meneer een fijne dag!”

    .

    19 oktober 2018

    Industrie-terrein

    *Deur zwaait open*
    zitten ze weer aan mijn brievenbus
    zat jij aan mijn brievenbus?
    ik houd ze in de gaten
    ze komen hier regelmatig

    zat jij aan mijn brievenbus?
    wat heb je er in gestopt?
    zeker weer zo een blaadje
    of zo een blauwe envelop

    zie je wel, al 40 jaar
    ze moeten mij telkens weer hebben
    maar dit is van mij
    dit is mijn land

    ik heb het afgekocht
    geen schulden of niks
    en nu willen ze het terug
    maar ze krijgen het niet

    40 jaar gevochten
    ze willen mij breken
    dit is mijn land
    die straat daar, waar die mensen wonen

    ook van mij

    ze hebben mij proberen te breken
    maar ze krijgen mij niet kapot
    ik ben beroemd
    Guinness book of records en de krant

    zoek maar op 1994

    van hier tot daar
    en die nieuwe weg
    die moest er helemaal omheen
    en ze blijven azen
    op mijn grond

    .

    29 september 2018

    KATTENMOORDENAAR

    Ik deed een brief in een brievenbus en zei; “hallo” tegen een mevrouw die langs haar fiets voor het desbetreffende huis stond. Ze reageerde met wijzende vinger;

    “Hier woont en demon, weet je dat?
    Hier woont en demoon, ik heb hier gewoond. En verschrikkelijke man.
    Uit Kroatië.
    Een afgrijslijke vent, hij vermoord katten.
    Ik heb hier gewoond, met mijn katten.
    Hij vermoord ze en hangt ze op.
    Die kop van die man, hoe die kijkt.
    Als een duivel.
    Hij eet apen!
    Apenkoppen, hersens!
    Die man is bezeten.
    Hij is en gore klootzak!”

    Ik zei;

    “Wat erg, dat van uw katten, maar het eten van apenkoppen is in sommige culturen een delicatesse.”

    Ze zei;

    “Hij maakt iedereens leven kapot en de hele straat weet ervan. Niemand doet er iets aan en hij gaat gewoon zijn gang.
    Ik woon hier niet meer.
    Maar door mij katten, heb ik de kut kant van mensen leren kennen. En ik kan je zeggen, die is kut!!”

    Aan de overkant van de straat staat op het fietspad een man nieuwsgierig naar ons te kijken, hiervoor was hij gestopt met fietsen.

    Ik zei nog iets met de intentie om haar duistere visie te relativeren, maar zij wuifde dit af met een blik waardoor ik mij dom en naïef voelde, waarna zij vertrok op haar fiets.

    “Nog een fijne dag…?” zei ik nerveus, en sloeg mijzelf in gedachten tegen mijn hoofd.

    .

    .

    .

    “Ik wil de lezer kennis laten maken met een absurditeit en onvoorspelbaarheid die kan komen kijken bij spontane ontmoetingen met vreemden. De onbekenden zitten vol met humoristische verassingen, maar ook ongemakkelijke confrontaties. Ik zie het individu daarom als een drager van ondoorgrondelijke mysteries. 

    De teksten zijn gebaseerd op mijn eigen persoonlijke eenmalige ontmoetingen met vreemden die mij verrasten en indruk op mij maakten. Korte ontmoetingen die ik niet uit mijn geheugen kan wissen. Vele van deze gesprekken ontvouwden zich doordat ik simpelweg een vreemd persoon begroette. Dit ritueel hoorde destijds bij mijn rol als postbode, want ja, dat is nu eenmaal wat postbodes naast het bezorgen van post doen. Wanneer iemand geen postbode is zal deze over het algemeen minder snel allerlei onbekenden gaan begroeten."

    ‘De vele mogelijke gezichten van een spontane ontmoeting tussen twee vreemden onderweg, 2018’ is een collage geïnspireerd op dit project.